Każdy inny - wszyscy równi w Koperniku - innowacja pedagogiczna

Z perspektywy nauczyciela przebieg wykonania usługi przez uczennice, realizowane na rzecz osób z niepełnosprawnościami, to nie tylko kwestia kształcenia technicznych umiejętności fryzjerskich, ale także prowadzenie młodych ludzi przez ważny proces rozwoju społecznego, zawodowego i osobistego. Przedstawiam, jak wygląda cały proces, krok po kroku, z uwzględnieniem mojej roli i obserwacji:

1. Przygotowanie do spotkania

Przed rozpoczęciem usługi poświęcam czas na przygotowanie uczennic do kontaktu z klientami. Omawiamy specyfikę pracy z osobami z niepełnosprawnościami, zwracając uwagę na wrażliwość, empatię i otwartość na różne potrzeby klientów. To kluczowy moment, aby zredukować ewentualne obawy uczennic i wyjaśnić, jak ważne jest odpowiednie podejście do drugiego człowieka.

2. Pierwszy kontakt – przywitanie i konsultacja

Uczennice rozpoczynają od przywitania się z klientem. Obserwuję ten moment, aby upewnić się, że potrafią nawiązać kontakt z szacunkiem i z ciepłem. Pomagam im, gdy widzę, że mają trudności w przełamaniu bariery czy znalezieniu wspólnego języka z osobą z niepełnosprawnością. Następnie uczennice przeprowadzają konsultację – pytają o oczekiwania klienta, a ja nadzoruję, żeby robiły to profesjonalnie i bez pośpiechu.Dla wielu klientów był to pierwszy kontakt z fryzjerem. Wielu z nich strzyżonych przez rodziców czy opiekunów początkowo nie wiedziało jak wyrazić swoje oczekiwania. Z czasem nawet osoby głuchonieme nauczyły się skutecznej komunikacji, najlepiej z tym samym fryzjerem.

3. Przygotowanie stanowiska pracy

Zwracam uwagę, czy uczennice odpowiednio przygotowują swoje stanowisko – dezynfekują narzędzia, zapewniają czystość i porządek. Ten etap jest istotny dla nauki odpowiednich nawyków zawodowych.

4. Wykonanie zabiegów pielęgnacyjnych

Jeśli usługa obejmuje peeling skóry głowy, mycie włosów lub masaż, uczennice przystępują do tych zabiegów z troską o komfort klienta. Obserwuję, czy potrafią dostosować siłę nacisku podczas masażu i dbać o wygodę klienta. Czasem interweniuję, aby przypomnieć o odpowiedniej technice lub delikatności.

6. Modelowanie i formowanie fryzury

Po zakończeniu strzyżenia uczennice przystępują do modelowania włosów. To moment, w którym ich kreatywność i zdolność do dostosowania się do preferencji klienta ma duże znaczenie. Monitoruję przebieg tego etapu, doradzając, jak można uzyskać pożądany efekt.

8. Refleksja i omówienie wykonanej pracy

Po zakończeniu spotkania spotykam się z uczennicami, żeby wspólnie omówić przebieg usługi – co zrobiły dobrze, a co wymaga poprawy, jak czuły się w kontaktach z klientami. To moment na wzajemne dzielenie się doświadczeniami i uczenie się na błędach. Widzę, jak takie rozmowy budują ich zaufanie do siebie i umiejętność wyciągania wniosków.

Podsumowując, jako nauczyciel czuwam nad każdym etapem usługi, starając się zapewnić uczennicom wsparcie i stworzyć warunki do rozwoju. Przebieg usługi to dla mnie nie tylko nauka zawodu, ale także ważna lekcja wrażliwości, odpowiedzialności i szacunku dla drugiego człowieka.

Obserwowanie rozwijających się relacji pomiędzy uczennicami a osobami z niepełnosprawnościami było niezwykle wartościowym doświadczeniem. Była to podróż, w której towarzyszyłam moim podopiecznym, patrząc, jak pokonują bariery, rozwijają swoje umiejętności zawodowe i empatię.

Na początku, gdy po raz pierwszy przystąpiliśmy do projektu, widziałam na twarzach uczennic wyraźny stres i niepewność. Większość z nich nigdy nie miała bezpośredniego kontaktu z osobami z niepełnosprawnościami i nie wiedziały, jak zareagować czy nawiązać rozmowę. Obawiały się, by nie popełnić błędu, nie urazić drugiej osoby, a jednocześnie chciały wykonać swoją pracę jak najlepiej.

W tych pierwszych chwilach moją rolą było stworzenie bezpiecznej przestrzeni – pomagałam budować mosty porozumienia, łagodziłam napięcie, udzielałam wskazówek i pokazywałam, jak ważna jest otwartość i cierpliwość.

Z czasem, z każdym kolejnym spotkaniem, zauważałam ogromną przemianę. Uczennice, którzy początkowo czuły się zagubione, zaczęły swobodnie rozmawiać i uśmiechać się do swoich klientów. W ich postawie dostrzegłam zrozumienie, że za każdą osobą kryje się wyjątkowa historia i potrzeba uznania oraz akceptacji. Szybko stały się pewniejsze siebie – nie tylko w technice wykonywania usług fryzjerskich, ale także w nawiązywaniu autentycznych relacji. To była niesamowita lekcja nie tylko zawodu, ale przede wszystkim życia.

Wzruszające były momenty, kiedy klienci – osoby z niepełnosprawnościami – dziękowali uczennicom, wyrażając swoją wdzięczność za poświęconą im uwagę i troskę. Widziałam, jak uczennice z radością odbierały każdą pochwałę i jak te gesty budowały ich pewność siebie. To doświadczenie pokazało im, że w swojej pracy mogą nie tylko zdobywać umiejętności techniczne, ale również realnie wpływać na poprawę samopoczucia drugiego człowieka.

Z perspektywy nauczyciela niezwykle satysfakcjonujące było obserwowanie, jak uczennice stają się bardziej wrażliwe społecznie i dojrzałe emocjonalnie. Wiedziałam, że te doświadczenia kształtują ich poziom, który trudno byłoby osiągnąć w tradycyjny sposób. Przełamane bariery i nowe więzi były dowodem na to, że każdy człowiek – niezależnie od swoich ograniczeń – zasługuje na szacunek, zrozumienie i życzliwość. Dlatego uważam, że takie działania powinny być realizowane w jak najszerszym zakresie – bo uczą prawdziwego człowieczeństwa i wzmacniają wartość współpracy.

Uczennice biorące udział w innowacji pedagogicznej: Ania, Monika, Natalia, Weronika, Paulina, Klaudia, Weronika i Zuza

Tekst i zdjęcia przygotowała: Katarzyna Pietrak